4
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1469
Okunma
“İçimde kaç kişi varsa-şimdi hepsi sensin!
Keşke sen herkes olsaydın da, korkmasaydım hiç kimseden...”
Sormadın ki ve bu yüzden hikâye başladı:
Sandıklar dolusu senaryolar yazılırken,
Yazarlar, şairlere saldırdı... Ortalık karıştı!
(susmadı hiçbir kalem; harfler boyun eğmedi, hiç!)
Keşke “sen” herkes olsaydın da, yaşa(n)masaydı acılar...
Ve sen buna rağmen, susmayı çığlık bildin!
Sessizliğin rüzgârlardan çalınmaydı... Gördük bizde,
Martılar denizin derinliklerine kaçarlarken de,
Sen susmayı, kimsesizlik sandın... Söyle(ye)medin!
- oysa sen içimdeki en güzel duyguları kaçırırken, ben “sen” olmuştum...
Hikâye bitmedi, daha...
Emre onbey