yıldızlar bizi bağışlayamazlar,
insan belli eder sırrını göğe bakınca
çünkü, karanlık herkesin sığındığı noktadır
anne kokusundan kopunca

kimsenin yıkanmadığı ırmaklar bilirim
uğranılmamış ormanlar, tozsuz vahalar
dağılır yaprakları kitapların dokununca
kentler, kaybolanların kalabalık mezarlarıdır
gökdelenler çocukların yüzü olunca

üzülerek biraz, biraz da geç kalarak uykuya
sevmenin korumak olmadığını bilir sahaflar
onun için sokulur kelebekler kozasına usulca
onun için sabaha yakınlaşır akşamlar
unutmak kelimelere sarılarak arınmaktır
tekrar eden şarkılara bulaşınca

yazık olur bir güvercin düşünce yere
eksilmez yaralar eskitilmiş mekanlara varınca
işte budur baharı geciktiren
işte göğsümde kaldı öldürülmüş bir kanarya
kayboluyor mahzunluğu ellerimin
yaslandığın duvarlara dokununca…