Gecenin şafağı söker üstüme,
Uyku bilmez, tan eyledi yar beni.
Yolcusu gelmeyen garip mi garip,
Bir virane han eyledi yar beni.

Diyardan diyara sürgün yaşayan,
Dost, ahbap herkese kırgın yaşayan,
Kendisinden bile dargın yaşayan,
Yorgun düşmüş can eyledi yar beni.

Uzağız hem o hem hayali ile,
Bıraktı mazinin vebali ile,
Ektiği tohumun son hali ile,
Değirmende un eylendi yar beni.

Geçtim ahvalinden elimi çektim.
Hâl hatır soran o dilimi çektim.
Solumda kaç defa ölümü çektim,
İyilişmez yan eyledi yar beni.

Bugünüm tarumar dünle kıyasla.
Şikayet etmedim, etmem de asla.
Ömür sahnesinde kederle yasla,
Gayrı hazin son eyledi yar beni.

Leylaydı kopardı gülümden beni.
Mecnundum ayırdı çölümden beni.
Mesut’um yine de külümden beni,
Doğurdu da ben eyledi yar beni.

Mesut ALTUNKAYNAK