zaman dolunayda uyansınnemli bir kerevet koynunda yaslı bir gece bu zulmet konçertosu usuldan dinince anlatacak nice hikayem olacak şimdi ben bu kadar acının hükümsüzlüğü içinde ilk ağladığım yerde... uykusuz hayaller göğsümde ay’a teslim ve uğuldayan onca hıçkırığım, gecenin kesifliği içinde sise bulanıyor saatler gerçeği ne zaman vuracak? vardığım kuytu soluklarda arıyorum belki de hayatı kendimce her düştüğümde adınla kalkıyorum... vazgeçmek ne mümkün dikenlerinden ve ellerinden... şimdi gitmek ne mümkün gölgeler raks ederken... zaman dolunayda uyansın yüksek bir dağın zirvesinde ağlayacağım gücüm yettiğince... |