Üzülme Anne ..Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Ruhum okyanusda boğulmuş sanki, aklım ülkesiz kalmış misali. Yüreğim şiir bahçesinde soluklanıyor gibi..
İçimde çoğalan öfkelerimden bahsetmek istiyorum sana. İçimde acıyan bir yerler var Züleyha! Ruhumda uğuldayan bir vahşetin sükutu Iskaladığım vuslatımın katiliyim Adrese teslim edilemeyen yitik mektuplar gibiyim bu ara. Hayatı ellerinden çalınmış çocuklar gibi birazda. Hıncahınç bir savaşın mağlubuyum Züleyha.
Dilini, ırkını
dinini bilmediğim ülkelere mahkum oldu çocukluğum. Gecelerin koynunda K/ayıp oldum Anne. Hâla takılıyor aceleci adımlarım kaldırımlara; düz yollarda bile tökezliyor ayaklarım. Veya çelme takıyorlar, düşüyorum. Dizlerim yara bere içinde, avuçlarım hep kanıyor gittin gideli. Çok yoruldum. Ne olur, bul beni Anne! Serseri mayınlar üzerinde kımıldamadan nöbetlemek gibiydi, hiçbir zaman seni anlatamayışım. Uçurtmaları uçak sanıp sana uçma hayalimi kim aldı ellerimden, bilmiyorum. Hiç gelmeyecek olan babamın dönüşünü beklemekten usanıp; sandalyelerden araba yaptığım günleri anlattılar. Biraz güldüm, çok ağladım. Babasızlığım da düğümlenir boğazıma! Ona benzettiğim bütün yabancıların varlığı, sana da acı vermiş midir Anne!.. Biliyor musun; dikip gözlerimi tavan’ın dibine, suretini bilmediğim cismine, onlarca yüz çiziyorum her gece. Duvarlar uzağıma düşüyor, sen de Babam gibi hiç tutamadın ellerimden, sen de hep gidiyorsun, İşte bu sebepten, ben hep mağlubum Anne.. Hiçe sayılışımı telkin edemedi eylül yangınları. Düşüncelerim yüreğime, kalbim zihnime ayrı oynadı; dilimin kemiğini kırdım. ’Artık’ diye bir satır başı oluşturdum ’Artık’ umudumun anahtarını derin bir kuyuya attım Anne. An oldu, gecenin ıssızlığında perçinlendi yokluğun, tenha sokaklarda kayboldum. İçime b/ata b/ata, ruhuma akıp giden şiirleri susturdum. Dilime yığılan devrik cümleleri u/yuttum. Yeri geldi çok ağladım, yeri geldi yıkıldım. Düştüm, kalktım. Pervasızdım; yenilmedim. Çünkü, hep ketum idim. Duyarsan Üzülme Anne! Ben, kızını Ben beni, ben yavrunu sensizde büyüttüm Anne!.. -Büyüdüm büyümesine; ama hep yetim kaldı çocuk ruhum- Ne olur; Üzülme Anne!.. Kevser Baysal Köln |