Kendi bedenini sevmemesi gerektiği idi ilk öğretilen
oysa dünyayı ilk gördüğü gün
gülümsemişti...

Bir tuhaflık vardı
niçin tebessümden
başka bir ifade bilmediğini bilmiyordu...

Ağlamanın ne erdemli bir davranış olduğuydu
ilk aldığı ders
soldu gitti zamanla varlığında var olan meraklı heves...

Çabuk öğretti emeklemelerine malı melilerin tiz sesleri
isyanı gözyaşlarını ıslatırken
kayıp tebessümlerini aramaya çıkmıştı çoktan...

Çabaladı yenik düştü görünmez belirtiye
bedeni kraldı o köleydi
bunu fark ettiğinde artık çok geçti...

Farklı olmak kabullenilemezdi
herkes gibi olmalıydı
kalabalıkta aynı olmak tehlikesizdi...

Yalnızlığını ve bedenini sevdiğini
kendisinden bile gizledi
ya bilirlerse selamı keserlerdi...

Sevmemeliydi
bedeni de ondan nefret ediyor olmalıydı
hayatının dar kafesini kilitlemişti zamanın zalim elleri...

Bedensiz olmayı diledi
ruhani dinletilerde kaybolmayı diledi
olmadı olmuyordu beden galip geliyordu...

Tıpkı artık kullanılmaktan lime lime olmuş elbise
diyordu bedeni için
çıkarıp atabilseydi ruhunun üzerinden kirleri temizlenecekti...

Yıkardı ellerini
keserdi dibinden tırnaklarını
kanatarak fırçalardı saatlerce diş etlerini hırsından...

Savaşırdı
bedeniyle düşünce üreten beyniyle
fiile dönüşen düşüncesiyle mütemadiyen...

Faydasız bir mücadeleye kaptırıp gitmişti
kendi kendisiyle kendi hapishanesinin demir parmaklıkları
boğazına dolanırdı uykusunda bile rahat edemezdi...

Denedi dikkatini başka şeylere vermeyi
başka şeylerden anında dönüyordu kendisine dikkati
ter havuzunda yüzerdi kaybolan iradesi...

Nereye giderse gitsin kurtuluşu yoktu
her yer aynıydı onun için saray da kulübe de birdi
diğer bedenlerle kıyaslamalardı kulağındaki çan sesleri...

Kendi yel değirmeninin kanatlarından
toplarken iradesiz hayatının kalan parçalarını
ağlamak istemiyordu...

Kendi bedeninden nefretle başladı her şey
sigara onu içerdi
nikotinin dibine vururdu dipsiz hayalleri...

Kendi bedenini büyütürken
gece üçte uyanırdı acelesi varmış gibi
karnındaki yağların ötesine geçerdi kaybolan umutları...

Kendi bedeninden nefretini öldüremezdi
her anı ölümü isteyişti
ölüme inat uzatmaları yaşardı...

Kendi bedenini sevenlerin
nefes alış verişlerini sayardı gecenin alnındaki
kırışıklıkları sayarken tek tek muntazam kalp atışlarının ahenginde...




gülhan çeliktaş