GÜN BATIMINDA SAHİL

Her gün batımı sahilde,
Mayhoş bir kızıllık sarıyor etrafı,
Derin bir sessizlik üflüyor gökyüzü,
Bulutlar uzatıyor semaya yorgunluklarını,
Dalgalar ürkekçe vuruyor sahile
Sessiz, sakin, yumuşak…

El ele dolaşıyor âşıklar,
Martılar karaya vuruyor denizden.
Kum taneleri kurutamıyor nemlerini,
Siyah bir gölge düşüyor eteklerine.
Kuşlar son ötüşlerini yapıyor gündüzün.
Gecenin karanlığına hazırlanıyor hayat.

Birer birer akıyor sokaklara insanlar
Sahilde genç âşıklar dolaşıyor,
Aynı hülyalarla giriyorlar geceye
Unutuveriyorlar nedense gün batımını
Karanlığa dönüşüyor kızıllıklar.

Ötelerden bir dolunay uzatıyor başını.
Sahile uzanıyor ağır aksak adımlarla bir adam,
Yorgunluğunu savuruyor denize.
Ciğerlerine çekiyor serin dinginliğini
Yeniden gençleştiğini sanıyor
Derin düşüncelere dalarak.

Uzayıp gidiyor adımlar çeşit çeşit sahil boyu.
Başıboş bir köpek çıkıyor çalılıklar arasından,
Hemcinsine yaklaşıyor çekingen ürkek ve pervasız.
Sahibinin elinde çaresiz uzaklaşıyor öteki tasmasıyla;
Ağlamaklı gözlerle süzüyor son kez uzaktan,
Üzgün bakışlarını gönderiyor ayaklarını direyerek.

Her günbatımından sonra hayat sahilde,
Başıboş sevdalar içinde adımlarken yolları
Kaldırım taşları refakat ediyor geceye,
Özgür, huzurlu, mutlu, tek başına, korkusuz…

12.05.2015