Uç Sözler Edip
yara aldı hayat uzanınca göğe
getirip götürüp bütün güzellikleri ağzıma dayadığın da daraldı nefes almamamı istemedi sesimi soluğumu kesip dayandım süt dişlerimle anneme rahlesi salkım rüzgar esintisi duygu ferasetinde durgun bir akşam ağlayarak yok ettim ilk aşkımın rayihasını derken bir suçluluk belirdi bende söylemeli miyim bilmiyorum uç sözler edip kalkışmaktan korkuyorum karların beyazı ile geçici bir yaza savaş açmaktan sarkıt rüyana sızan kuruntuyu bilsin herkes başına gelecekleri tabii ki ebedi değil hayat iki nefes alıp sonsuzlukları seyretmek için savunacağın bir teselliyi bilmen gerek geliyorum aşkın rüyasıyla dizlerini büküp başımı okşa bu sonsuzluğun bir bitişi olmalı olmalı elbet dudağını dudağıma yasladığımda. |