sevdalar çürüdü.
eski bir sandık gibi kalbimizin ardiyesinde..
ne yüzümüz kaldı duvarlara resim asmaya
ne yağmura yakalanınca yavaşlamaya zaman...

içimden kazıyarak söktüler kelimeleri
şiirler serçesiz ağaçlar gibi anlamsız
ne gelinlerde tel duvak,
ne atlar, bal çanağı
ne kuru üzüm kaldı damlardan serpilen
varsa yoksa elimizde pamuk ipliği bi telaş..

hepimiz puslu bir camın ardından bakıyoruz
ne elimiz uzanıyor ötekinin koynuna
ne berraklaşıyor yüzü çamurlu suyundan
en güzel odaların kapısını kapatmışız dünyaya
bütün gelenleri soğuk bir aralıkta ağırlıyoruz.

sevdalar çürüdü...

gül rengi bir yazın ardından
bitmez kara bir kışın ayazını soluyoruz
ne çırasıyla tutuşuyor sevmenin içimiz
ne ölmemek için bir ateş yakıyoruz!

sevdalar,
çürüdü...
eski bir sandık gibi kalbimizin ardiyesinde
açılsa kül, taşınsa kül..