mavi değildi oysa aşk diye bildiğim

göğün deniz yüzeyine aksetmesi
sonsuz bir boşluğun devleşmesi
mavilene mavilene mavileşmesi
ufuk çizgisinde birleşmesi

bildiğim huzur değil mavi

bir hayalin gerçekleşmesi
hikâyesi sürgün dönümü
hadi unuttur dünü
bu kış günü

en çok bir çocuğa
yakışır mavi
içimize
sakladığımız
bilyeleri salınmış
hayalleri çalınmış
enn çok bir çocuğa
sustukça ağladığımız
bi ömür bağladığımız

güneş lekesi belki yüzün
aynı gök yüzü aynı hüzün
hatırı kalsın ateşe közün
deniz öykünür mavi gözün

suskunluğa nazarını
hüznü mutluluğa yordum
bu defterin yazarını
mavi kelebeklere sordum
aşkın toplu mezarını
kızıl ağaç dibinde buldum


oysa ne hayaller kurdum
gömütlük deyince durdum
kendi yüreğimden vurdum
ne umdum bak ne buldum

mavimser o buluta sordum

bunca yıl ne yaptın dedi
mavileyin öldüm dedim
yüreğimi
maviye gömdüm