Mecalsiz Düşleraskıdaki düşlerim adsız dehlizlerden geçer istemsiz yığılıverirler soluksuz mecalsiz gözden ırak bir yerlerde su tatmamış çöllerden geçerler uzamıyorsa bir kılavuz eli nafiledir yordam bulmaları anlıyorum ki bundandır habire aktif birikmeleri ve onlar kendi çölünde unutulurlar zamanla öksüz bedbaht takatsız ve uğraksız kalırlar şimdilerde aşınmış yıldızlardır ebedi tanık yitik düşlerime duyduğum onulmaz özleme n’olur hüznüm! kederli kimliğimle dövüşme... Heidi Korkmaz, Aralık 2000 Sthlm |