tut umuttan ellerimikirletilmiş bir afiş gibi özgürlüğe asılmış umut yüzünde arıyorum mevsimlere adanmış muştuları ayı sayıklayan çocuk ilkbahardan kaçan yıldız mı bayrağımda yoksun çiğnenmiş coğrafyalar gibi alkışlanmış zulum gönlüm kana doysun diye sırtlanmışım acıyı gülüşün hergün kaçaklara yağdırılan mermi gibi kalbimde elleri üşümesin yalnızlığın bu saatleri unutmuş vakitte uyurken kuşlar beni tanımaz aynalar sana çıkan sokakları tutmuş ölüm nedim demirbaş |
Sınama imle, neyle, nerede ve nasıl olacağı bilinmez
O yüzden ne sokaklar güvende, nede insanlar
Kutladım kalemini
Sağlıcakla