tanzimat henüz bebekken aydınlanma beşiğinde
bir bozgunu anlatıyor başka dilde insanlar
yarı sömürge aydınları medhiye düzüyor hürriyete
paris kucaklıyor umudu öldürür gibi her şairin poetikasında cinneti

böyle demiş üstat profan bulunmuş heykellerle sabahlamak
ülkenin sıkıcılığı demir aldırmıyor vatana bohem yaşamak revaçta
buhranlı yıllar başlıyor kaçarken sağnağa tutulmak gibi fikirler
paris ayaklanırken özgürlüğe başlıyor faşizmle dansı devrimin
bölünmüş uykular idealler için kim takar tefrika içinde asriliği
intiharın eşiğinde hakikat solgun resimlerde sefalet
derken nazım hikmet bir çocuk dokunuyor karanfile yasaklı artık şiir
sarsılmaya başlayınca saltanat düzen için ayaklanıyor ordu
işkence ve ölümün aynasında meydanlar suskun artık nümayişlere
12 eylül yoksul düşürdü halkı belkide ölümle dansıydı türkiyenin
bir karanfil soldu kuytuda dizelere suskun öldü şairler
nöbetteydi atilla ilhan kurşunluyordu emperyalizmi
otel odasında geçen saatler soruldu necip fazıla
biz doğduk yalnızlığın aynasında gördük ekinler harap
din bezirganları tutkulu hayatlara kanca takarken
15 temmuz bir umut onlar için ama meydanlar
suskunluğa karışan tarih gibi soluklanırken cinneti yığınlar
işte bu uçurum sokakların sesi müziğin daveti gibi sevdalar

nedim demirbaş