Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir...

Bazen
çok
üzgünsündür
gitmem
diyen
herkezle
vedalaşırsın..

zaaflarla
ziyanlarla dolu
şüpheye
düşüren
acabalarla
kafayı
yedirten
sorularla..

siyahı
beyaza
yazarsın
beyazı
siyaha..


yazdıklarını
sildiğin
olmuştur
lakin
sildiklerini
yeniden
yazamazsın..

seni..
gönülden
seven
insan
yoktur..


’’Yanındayım”
kelimesi
sadece
laf kalabalığı
inanma
kimse
yanında
değil
tek
başınasın hep..

hafızandan
silmek
istediğin
ne çok
insan
vardır
kimbilir
Bir
tane bile
dur
noktan
yok senin


bazı
şeyler
üzmez
dersin
alışırsın
oysa ki
içindeki
sessizlik
çığlık çığlığa
beklentiler
üzer seni..

Küs
değilsin
ama
eskisi
kadar da
yakın
değilsin
kimse ye..


kırılmakta
değil sorun
sorun
buna
değdi mi ?
değmedi mi
kısmında
için çok
karışık
yaşama
hevesin
kalmamış gibi..


nasıl da
kirlenmiş
kalplerimiz
nasıl da
değişmiş
bu Dünya
fısıltım
duyulmuyor
artık
öylesine
söylenmiş
her cümleye
takılı
kaldım..

bazen
bırakmak
lazım
çünkü
uğraşınca
olmuyor
dünü
toprağa
gömmezsen
yarınlar
çiçek
açmaz derler..

işte
yine de
bazı
insanlara
olan
kırgınlığın
asla
geçmeyecek benim..

sade
bir
yaşantıya
telaşsız
sevgiye
sakin
ve yağmurlu
bir güne
sevdiğin
birkaç
insana
yaz
akşamlarının
ince ince
esen
rüzgârına
ihtiyaç
duyuyor insan..

insan
kalbi
kırıkken
hiç sabah
olmayacak
sanıyor
silinmesinden
korkup
yedeklediğim
fotoğrafları
kendi
elimle
sildim
işte
hayat
bazen böyledir..

siyah
beyaz
resimlerde
saklıdır yalnızlığın..





sevay