Arkadaşım Zoricagünü süze süze vakitlere eklerken şiir yazdım sana arkadaşım oldun mu güzel Zorica ? özlesem seni ve mavi gözlerini sonra kâh’küllerin uzunca sarısına pişman olsam daha yakından tanısam hayatın meçhul ellerini felsefem olsa sana giden yollara bakışlarım ve dokunsam düz kesimli saçların ipeğine aydınlıklı düşlerimde sarsam ince belini sessizliği dinlesem dudakların aralığında ve sabah olmadan şiirimle sen hayal olsan gözyaşlarımda **veya tenimiz birkaç asır öncesine seslenerek ruh göçümüze dilekçe verse ve bizi yine çağırsa hayat karşıma çıkar mısın ilk tanıştığımız yerin bir sokak ötesinden ve âniden avazı kısıkça dilinde döndürüp -canım arkadaşım ! desen hem de mavi bakışlarını gizlemeden bir t’adım sonra öper misin yanağımdaki sensizlikten ? |