Ne baharda açılan çiçek,
ne olgunlaşan meyva yazda,
ne sararan yaprak sonbaharda,
nede kışın herşeyi aklayan kar seni affedecek.

Görmemek içinse bir çift gözün,
yada ağzın-dilin söylemezse gerçek sözün,
işlevi “Küpe-gözlük takmak”
ise şu yanlarda taşıdığın iki kulak,
kokusunu da almayacaksa hırsızın-haksızın
herşeye soktuğun meraklı burnun,
nasıl gerçeği-yalandan ayırt edecek
beş duyun kardeş?(*)

Kurtuluş planları yapıyorsa hâlâ,
beynini içinde koruduğun kafa;
Kimi kurtaracak kendinimi, yoksa vatanı,
yada kalbinde yatanı?

Aşk-aş-uğraş gırtlağında düğüm,
zaman kısa yaklaşıyor ölüm,
aile-geçim derdi boynunda boyunduruk,
ellerin kelepçeli adı “Sorumluluk”,
din-vatan prangasıyla bağlıysa ayakların...
Tutsak olduğunu kendinden bile sakladın.

İnsansan,
yani eşit olarak dünyaya gelmiş, düşünerek var olan:
Hele bir dur, düşün “Doğaya, medeniyete, insanlığa” ne verdin,
yoksa yalnızca kendini kurtarmaya mı geldin?
Senden bir parça bu çaldığın, ezdiğin, yok ettiğin...
Ne yazık ki; Sömürende, sömürülende sensin
canım kardeşim.

(*) 5 duyu organımız ve bunların bize ilettiği 5 duyumuz vardır; Görmek, duymak, tadmak, hissetmet ve koklamak gibi
Alman’lar ise bu 5 duyuyu "Yakın Duyularımız " olarak betimler ve bunlara 2 duyu daha ilave eder; Empati ve sensorik iletişim(=Sensorische integration). 5 duyu yakın temaslıdır ve kendine özel bir organı vardır. Uzak temaslı olan diğer ikisi ise 5 yakın duyumuzun mükemmelleşmesini sağlar. Duyarlı antenlerimizle; Düşünerek yada hissederek kazandığımız empati ve Kişilik Olgusu’nda(=Sensorik integrasyon, "Zaman" ve "Çevre" önemli bir rol oynar. Yani Dışımızdaki Sosyal Çevre, (bize yakın) Kişiler, Kültür, Medeniyet, Bilim, Doğa ve Eğitim...