Bir akşam vakti,
Sıradan bir selam ile,
Uzattım ellerimi yokluğuna…

Tümcelerimde hasretler biriktirip,
Yokluklarına sakladığım,
Masumane gülüşlerini koydum omzuma…

Ümitsiz bekleyişimin vaktidir akşam…
Bende öyle yapıp,
Beklemeye koyuldum…

Gece gelecek,
Gece bana seni getirecek,
Kırılgan düşler eşliğinde…
Ah bir de çabucak bitse şu akşam…

Oyalanmak için aldım elime,
Anılardan,
Acılardan bir iki kelime…
Türküler nede dertliydi öyle…
Ah birde gücüm yetseydi söylemeye…

Hasret dedim,
Dinlemedi karanlık,
Özlem dedim,
Anlamadı gökyüzü…
Gönlüme ağır geldi,
Gündüzün gülümseyen yüzü…

Bekledim…
Geceyi bekledim…


Gecelerdi beni sana kavuşturan,
Yüreğimdeki közleri,
Bahanesiz fırtınalarla tutuşturan…

Ben bekledikçe uzadı akşam…

Ve sonunda,
Usulca,
Söndü gözlerin ışıkları…
Artık sessize almalıydı,
Kanayan yaraları…

Akşamlar…
Karanlığın taze olup bana batanı,
Oysa gece…
Karanlığın kap kara olup,
Beni sana kavuşturanı…
Çocukça hayallerimi,
Alıp koynunda yatıranı…

Selim Seven