İnsan İşte

İnsan işte, yaşadıkça bazen,
Yaşadıkların seni boğuyor.
Kendinden kaçmak istiyorsun,
Hep yakalanan tuzağa takılı kalıyorsun,
İstemesen de, hep orada kalıyorsun.

Ne kadar kestirme yol denesen de,
Ne kadar vazgeçsen de,
Hayat o anda zor geçiyor.

Ömrün, ömründen ayrılmaz sanırsın,
Aldanırsın, ayrı düştüğünde.
Bağlanırsın göz ıslaklığına,
Ağlarsın, ağladıkça.

Yeniden kurarsın hayaller,
Yeniden başlasın istersin.
Elleri ellerinden, ömrün ömründen
Ayrılmasın istersin, ama ayrılır.

Bütün yaşanmışlıklar
Gözler önünde ansızın yaşanır.
Hep senin istediğin gibi olsada,
Onsuzluk mutsuzluk taşır sırtında.

Çözülür mü bu sır, bu düğüm?
Boğum boğum sürer yaşanan günün.
Zor zamanlar geçer,
Hızlı bitsin takvimden yapraklar,
Hasretten yanıp tutuşurken,
Ne kadar çok bağlanırsın aşkına.

Sendeler bütün kuytu beklentiler,
Elinde mevsiminden kalan yapraklar.
Hangi güzel çiçeklerden seçeceksin?
O yokken, nasıl vereceksin?