Hangi gölgenin efkârıdır içimdeki tınıdan öte ve tanımsızlığım elbet İlahi Aşktır yüreğime yoldaş ve mevsimlerde ördüğüm saçları kaderin rengiyle benzersiz bir esinti en çok da içimdeki esinti.

Melun bir gölge ve kibirli nefsi kötülüğün: aşkla dokuduğum kadar dokunmaksa insanların yüreğine ve sevecen bir nakkaş gibi işlediğim ruhum en çok da satırlarda açan çiçeklerden inşa ettiğim cennetin pembe yüzünde inkârı mümkün mü umudun?

Neferi iken sevincin
Mutsuzluğuma kat çıktığım günbegün
Ansızın sönen bir yangın ve de
Oysaki mahşer yeriydi cihan günler evvel
Hoyrat bir rüzgâr ki esefle esen içimde
Gönül koyduğum sadece içimdeki rüzgâr
Meğerse meşakkatle oymuş beni bana sunan
Savrulduğum dağ tepe
Nakkaşı aşkın
Bazen sadece kendime duyduğum öfke
Elbet itirafın milattan önceki isyanı
İçerlediğim sadece kendimdi
Sevdikçe rahmeti ve evreni
Daha çok sevilmek ne ki?
İnsan kendini sevmedikten sonra gidemezken bir adım ileri.

Mahcup bir vaveyla yüreğimi kundaklayan
Çalı süpürgesi gibi esefle yerleri süpürdüğüm:
Ah, o perçemi yok mu ruhumun?
Paçavra bildiğim içimdeki saklı mevsim.
Peçesinin ardına g/izlendiğim bilinmez
Üstelik yol iz de bilmeden sevebilmenin
Meali.

Sözcükler akan gözümden
Yaş niyetine silip de kâğıda döktüğüm
Binlerce renk ve resim ve mevsim
Kaybolduğum ne ki dünün nezdinde?
Kopan kopçası şu yüreğin
İşte takılı kaldığım rahmetin izinde
Yürüdüğüm tek tesellim
Üstelik tecelli eden neyse
Başım gözüm üstüne
Serzenişim de yok artık ne kendime ne kimseye
Yaşanmışlıkla iştigal
Gerçi yaşayıp da ne gördüm ki?

Çok şey elbet:
Misal…
İçimdeki gök kuşağı eşlik eden bir ömrün nezdinde
Huzurun eşiğinde düşüp de yeniden ayağa dikildiğim
Bir uçurumsa içine düştüğüm,
Kendi rüzgârım elbet aralıksız esen
Geçtiğim yamaçtan.
Cennetse elbet;
İçimde saklı
Elbet firarı ruhumun hece hece.

Yazmak ne ki?
Ben kitaplar dolusu sevmişken kâinatı
Nihayetinde kitap misali okurken içimi
Elbet idraki geç oldu ama bu mürşidin
Zamanı gelmiş meğerki.

Öznem hep de var olan:
Bazen açık seçik bazense en gizlisinden
Kaçtığım hayatla aramdaki o kalın duvar
Yaşadığım kadar
Sevmenin mealidir yazan kalem
Kalesi elbet o mahzun çocuğun
Yanı başıymış elbet Rabbinin.