yalnızım/yalnızsın

çok uzaklardan seni seyrediyorum
gözbebeklerini yana kaydırarak
şımarık bir tebessümle
ve çocuksu gülümsemenle
bak,
yine bana bakıyorsun
bir bakıyorsun
bin ahh oluyorsun
n’olur gel diyorsun
kulaklarımda ses oluyorsun
“seni seviyorum”

gözlerin bende
çocukluğum sende
dönüp gidiyorsun

alma dedim aldın
gitme dedim gittin
bitme dedim bittin

sen gittin ya sevgili

bütün beyazlar kirlendi
kelimeler sustu
kalemler yazmaz oldu
çocuklar büyüdü
aşk mı?

aşk yalnızlığına bürünür oldu

sen bittin ya sevgili

bütün aşklar kirlendi
gemiler limanlarına
trenler istasyonlarına
şairler şiirlerine
ben mi?

ben de yalnızlığıma sığınır oldum

asaf demiş ya
senin güzelliğini
herkes görüyorsa az güzelsin
herkes biliyorsa hiç güzel değilsin
yalnız ben görüyorsam sevgisin
yalnız ben biliyorsam aşksın
hiç kimse görmüyorsa yalnızsın diye

işte
sen benden gittin gideli
sen bende bittin biteli

yalnızım/yalnızsın

ve
yalnız/yalnızlığını
seyrediyorum çok uzaklardan
artık hiç gülmüyorsun
sadece ağlıyorsun

sen değil miydin
gözlerimde pınarlar kurutan
sen değil miydin
hicranlarımda çağlayanlar çoğaltan

ağla ağla sevgili
öyle ağla ki
yanmışlığımı pınarların
yalnızlığımı çağlayanların
giderecek

ve
yalnızlığım/yalnızlığında
bitecek.


H.Ali Aydın
02.07.2008