Beni Ölümle Kutsa
her yeni gün Allah’ım,
kesilmiş bi et gibi tenimden, eksiltiyor beni! bi parçamı koyuyorum otobüs duraklarında kaldırım taşlarında biraz daha.. biraz daha yastığımda, başımı her kaldırdığımda.... beni ölümle kutsa. ama Allah’ım... biliyor musun ? bana sorsaydın insan olmazdım, kim bilir ? belki okyanusta bir damla... gürül gürül bir ırmak ya da.. bi çiçek, en kötüsü bir karınca.. beni ölümle kutsa... zaten pek beceremedim, zaten hepimiz pek beceremedik.. bu insan olma dalgasını!.. kırılmış bir bardak gibi sızıp gitti içimizden merhamet, iyi niyet, ve daha neler neler.. sen iyisi mi bizi azat et dünyanın labiretinden.. balkonu salona kat genişlesin cehennem.. ha! kovalayacaksa akrep yelkovanı bir sur’ sesini duyulana kadar illa.. varlığının hatrına bi kıyak geç bana.. beni, ölümle kutsa. |