Sessizce ezdi zamanı
Sokağından geçerken neşenin
Dizlerinin dibinde uyuturdu Ay’ı Uzaklara dalardı gözlerinde ki mavi Usulca sokulurdu yüreğindeki ateşe Sessizce ezdi zamanı Rüzgarın saçlarında gün ışığı Oyalandığı mevsimlerde kalışı Hüzün istasyonuna uğramışlığı Dilinde ezgisi düşlerinin Umuda sıkıca sarılışı Yaprağa düşmüş çiydi Bulutlara çizdiği kelebek Hayat sahnesinde gökkuşağı Baharın yorgun sureti bahçesinde Kokusunu bulaştırdığı vişne ağacı Tozlu yollarında aşk’ın sesi |
Ses içinde sessizlik gibi...
Gönüllerin misafirini resmediyor Şiir...
"Yeter ki gün eksilmesin penceremden"
Bir güzellik demeti, evet.
Çok saygımla.