Bak görüyor musun yine aralık ayındayız.
Toprak beyaz kefeni giymiş.
Etrafta ne kadar çok ölüm var böyle.
Her yerde sessizlik çığlıkları yankılanıyor kulaklarımda.
Yürüyorum öyle, neden, niçin,nereye.
Bir belirsizliğin içinde yürüyorum, yüreğimde bir eksiklik.
Sokak lambaları mi titriyor yoksa ben mi?
Parke taşıları neden bu kadar soğuk
Yoksa benim ayaklarım mı çıplak.
Buz tutmuş bedenim yalın ayak yürüyorum.
Bütün caddeler sessiz, kimse yok ortada
Sanki herkes yüreğinde birini öldürmüş yasını tutuyor.
Kimse yok bir ben kalmışım ne olduğum belirsiz
Düşünüyorum şimdi.
Bu aralık neden bu kadar acımaz.
Yoksa bu kış mı çok soğuk geçiyor.
Anlamadım anlayamıyorum işte.
Düşünüyorum şimdi
Bütün bunlara sebep olan sen misin?
Acımasızca olan gidişlerin mi yoksa.
Bilmiyorum, bilemiyorum işte.
En çokta bu beni kahrediyor.
Neden herşey bu kadar bilinmezlik içinde.
Niye herkes birini yüreğinde öldürmüş.
Gece değil henüz neden herkes gözündeki perdeleri kapatmış.
Ya sokakta kar topu oynayan çocuklar nerede.
Söylesene neden herşey bu kadar bilinmezlik içinde.
Peki ya kalbim o niye ritimsiz atıyor.
Söylesene bana herşeye sebep olan sen misin.
Yüreğinde infaz mı ettin beni, neden nefes almakta zorluk çekiyorum.
Gerçekten anlamıyorum bunlara sebep olan yokluğun mu?
Yoksa gördüklerimin hepsi bir kâbus mu?
Gördüklerim kâbus ise uyandırın beni bu rüyadan.
Yoksa aklımı mı yitirdim, ama yok yok olamaz.
Aklı olmayan bu kadar çırpınmaz.
Gerçekten bilmiyorum.
Bildiğim tek şey yüreğimde koca bir kasırga.
Herşeyi darman duman etmiş.
O sokaktan bu caddeye savrulup gidiyorum.
Bir kaç adım attıktan sonra tekrar durup düşünüyorum.
Bütün bu bilinmezlikler için de emin olduğum tek bir şey var.
Herşeye sebep olan sen ve gidişin.
Doğruya en yakın ihtimal bu geliyor aklıma.
Çünkü senle sevmiştim, seninle güzeldi herşey.
Koca bir hayatı senin dudaklarının arasına sığdırmıştım.
Aralık ayı bile bu kadar soğuk değildi sen varken.
Kalbim seninle birlikte iken böyle dengesiz ve ritimsiz atmazdı.
Caddeler bu kadar sessiz değildi, çocuklar kar topu oynardı.
Ya parke taşıları onlar bile bu kadar merhametsiz değildiler.
Caddeler sokaklar birbirine karışmazdı.
Yuvalar sıcaktı, aşk dumanı tüterdi bacalardan.
Herşey de bir anlam vardı yaşamanın bile.
Gülüşlerin, onların benim için bir anlamı vardı.
Yaşamak için sebebimdin sen.
Şimdi sende yoksun, yaşamanında bir anlamı kalmadı.
Sen yoksun gülüşlerin yok çekip gittin.
Seninle birlikte herşey anlamını yitirdi.
Bir beden bedenin için de ritimsiz atan bir kalp.
Yürüyorum öylesine.
Denizin ortasında kaybolmuş gibiyim.
Rotam belli değil yönüm belirsiz, önümde dalgalar.
Savrulup gidiyorum bir o tarafa bir bu tarafa.
Yazan Sinan Toker
Yazıldı Tarih:31/12/2020/Gümüşyaka/Arıcak/Elazığ