m’nin en büyük günahını konuşmak adına uyarlanan yaşamda sıkılırken...


çok gülüyordu diğerleri benim ağıdımda
eşsiz bir yalnızlığıyla yitip gidecek olmayana
nasıl vurulabilirim?
anız taşlarından yapılan ev gibi korunaklı şarap yapmak da
şafak vakti uzayın ördüğü sepetlere düşen balıkları aldatan şeyler değil bunlar
benim günahlarımdan ayırmadığın için
ölgün karanfillerin soluk anlamlarıyla
sel gibi doluşmak
yazgım olsaydı göğsüne
kanında akıp duran lityumun taşkınlarıyla boğuldu geçmiş
kızamuk mersiyelerine çatan çocuk bizim çocuğumuz
sen onu benden önce seviyordun
ben onu seni bilmeden seviyordum
tanrım
yatır beni başkaldırının yunaklarına
kayayı eliyle oymuş bir meczubun izlerinde aşınsın varlığın kalkerleri
babam tam üç yüz yıl sonra kaydetti beni kütüğüne
büyük kayı köyüne yağmur yağıyordu
selin getirdiği atı ben çok seviyordum
şimdilerde varolmamış bir sütyenin içine mahfuz düşlerim vardı

yüz yıldır rüya görmem
hayır yok hasenat yok
çeşmeleri yüzümü görmek için yaptım


her şeye gülüyordu diğerleri
her bir şeyin yüzüne karşı
düş müydü bilmiyorum, asla bilemem
ayağında çıban vardı
ağlayarak günün mürekkeplerine koştun
adı konulsun sonun
geldim peşinden
gözlerime saplanıyordu gülüşler
ayağına sütleğen sürüyordun


nergisler geçiyordu aklımdan
yabanıl, boynu bükük, uyarlanmamış