’’umut mübarek bir kandildir neferinde
solumdan vursada kır’atını
etrafına çiçekler saçarak
büyüdü...

mavzerlerin intiharında
kundaklara sarıldı vuslat..

kefen giydirilirken üstüme
göz göre göre
astım annemin hayalini..

ve ben şah damarımdan kesildim..’’

..

..

yokluğunun mağduru ben
karnımda nasıl bir mahşer
kasıklarımda kıyamet
nasıl bir girdapmış
gördüm..

bin kez bin sancı ile...

fütursuzca şakağımdan akan özlemlerimin
hatrına ’ya sabır’ deyip
sefil bakan cümleleri hiçe sayıp
her perde ardında ayrı ayrı ezgi ile
sarhoş bir söz gibi düştüm narına

*meylim hep sana yazan* bir satır düşüyor kalemden
sebebim tüketiyor kağıdı
ve açılan her kapıda
hasretin güncesi
yağıyor üstüme...
yıkıyor
sesinin her hali
öpüyor dudaklarımı
an..

...

ve
bir an’ki
çelimsiz fikrimin oyuklarında iki cihan!
ah!
ah o
imana gusletmiş halim
avlusunda medet bekleyen fukara
gölgem bile titriyor...

âmennâ ucu bucağı olmayana!
sitemim bunca hasret kokarken
hummalı baharlar seremedim ayaklarına..

bundandır parmaklarıma vuran ağrı
ve bundandır göğüs kafesimde
yontulmamış çoğul türküler..

..

..

talan eder içimizi
mavilerde vurulan körlenmiş yetim edası
hayallerin dumanı savrulur..

bundandır göğsüme gümbür gümbür vuran
kurşun..

..

..

yokluğun kulaç atarken kedere
isyandı sönen ışıklar..
karabasanla harmanlanırken semavî dualar
peşimde semazen duruşlu solgun yüzler..



mukadderât deyip cümle dudakları
susturmak..
bilmezden gelip
acıyı sırtlanmak karanice..

..

lime lime edip güne doğan çiçekleri
dökülür kahrın
filiz verir köklerinden...

her seher vakti akasya ağaçları
esintisi ile gelen..

ver ellerini ağuşuma
ben seni güneşden sakınır
ay’dan kıskanırım!

..

Belma.