sesinle sabahladığım
sesinle uyandığım mutluluklar nerede
ya o gülen gözlerin
o gülen yüzün

şimdi yüreğim seni daha çok sevsin diye
yüreğime özlemini içiriyorum
annesinin memesinden süt içen bir çocuk gibi
insan yürüdüğü yola değil
ayaklarına güvenmeli
bende hem ayaklarıma
hem de yüreğime güvendim
bir karış öteye gidemediğim
bir sevdaya ağıt yakıyordum
kalbim sana çok kırgın
hiç terk etmem dediğin kalbimi
bir celsede terk ediyordun
buna ölüm bile izin vermez

elveda demeyi hiç beceremem bilirsin
hoşça kal demeyi de
ama iyi kırılırım
kırıldığım yerde
kalbimin cesediyle yol alırım
ölsem bundan daha az acı çekerdim
ama ölsem, sen yaşayamazdın
sen kalbimde yaşa diye
kalbim ceset olmaya razı oluyordu

şimdi umudundan vurulmuş
bir çocuk ağlıyor içimde
tam yaralar kapanmaya başlamıştı
tam güneş benim için doğmaya hazırlanıyordu
tam mutlu olmaya yaklaşmışken
cinayete kurban gidiyordu sevinçlerim
oysa mucize gibi gelmiştin bana
yada ben öyle sanmıştım seni
sen gitmeye her hazırlandığında
ben bir çay daha iç diyordum
çaylar kaçaktı, yüreğimle demliyordum
yasak sevdalar gibi
yüreğime yasaklanan sen oluyordun

ama sevdiğin kadar özlüyorsun
sanki çıkıp gelecekmiş gibi heyecanlı
buna mutluluk demek yanlış olur
mutluluğu en son gördüğümde
elimde oyuncaklarla oynayan bir çocuktum
ya ben az sevdim seni
yada sen çok sevilmekten korktun
bu nasıl bir gitmek şimdi
sen yoksun diye
ben ölmedim
ama sen yoksun diye
ben yaşamaktan nefret ettim
şimdi sen mi gittin
ben mi öldüm bilmiyorum

ve bu ağrıyan kalbim
bir gün öldüğünde
o kalbin içinde sende öleceksin
çünkü sensiz ölümü hak etmedi kalbim

İbrahim Dalkılıç.

13.11.2020
04.01 izmir