Küfüne Aşık Kilitsavurgan bir rüzgarın hovardalığına kapıldı saçlarım her bir telini başka bir batakhanede kirlettim dilim kırgındı benim dilim küfüne aşık kilit tıkandı boğazıma yılların avazı kendi öfkesinde boğulup giden haykırışlarımı ceplerimde biriktirdim doluştu gözlerime yüzyıllık fırtınalar dayanamadım bazen ağırlığıyla kirpiklerimi küstürdüm yine de sustum ağlayamadım korkudan sanki dokunsa biri bana yeri göğü önüme katıp durdurulamaz bir kıyamete dönüşecektim her gece ezberi bozulmuş hatıralar bastı uykularımı yarım yamalak düşler ayağı çıplak gülüşlerime sarılıp kabuslarımı sindirdim biliyordum yaramazlık peşinde kirlenmiş bir çocuk tebessümü değildi artık yüzündeki çünkü silinemeyecek kadar çok defa yanaklarımda pişmanlıklarımı öldürmüştüm şimdi kendi cehennemimin gönüllü bekçisiyken beklemeye tahammülü kalmamış azrail gibi telaşlı bakıyor gözlerim dokunmayın hatta sakın göz göze gelmeyin benimle elimde değil bakışlarının düştüğü her yeri içimdeki acıyla çürütürüm (a) y... |
O değil de, ben nasıl görmedim bu şiiri acaba?:) şöhret gözümü kamaştırmış olsa gerek:))
Özürle, tebrikle ve sevgiyle... nasıl bi üçlüyse artık:)