Küllenmiş Bir Alev
Ayrılık, zamansız gelip dayandı
Kaderi suçlamak fayda vermiyor Son kalan umudu elimden aldı Ne yapsam bir daha geri vermiyor Bu şehrin havası sisli dumanlı, Olunca, üstüme hüzünler çöker Hasret ve ayrılık hep eş zamanlı, Beni bu girdabın içine çeker Bir yağmur yağıyor akşamdan beri İniyor ruhumun en derinine Ne ay, ne yıldızlar ne de hiç biri Koyamam kimseyi senin yerine Olacak olana olamam engel Herkes kaderince yolunu alsın Ne sen beni çağır, ne de geri gel Ardında, küllenmiş alevin kalsın İbrahim Taşdemir . |