GÜLMEDİ KADERİM AĞLATTI BENİ
GÜLMEDİ KADERİM AĞLATTI BENİ
Daha çocuk yaşta kırıldı kolum Gülmedi kaderim ağlattı beni Hasretle dağlandı yoruldu solum Gülmedi kaderim ağlattı beni On yaşında kalemime sarıldım On birinde çocukluğa darıldım Gurbet ile tam ortadan yarıldım Gülmedi kaderim ağlattı beni On iki yaşında yollara düştüm On dördünde ergen dünyaya süstüm On beşinde sevdim el aldı küstüm Gülmedi kaderim ağlattı beni Yirmisinde Vatan borcu zıymadım Yirmi üçte dünya evin çaymadım Yirmi dörtte baba oldum doymadım Gülmedi kaderim ağlattı beni Yirmi beşte gece gündüz çalıştım On beş yılda hiç durmadan dalaştım Can gardaştan küfürlere alıştım Gülmedi kaderim ağlattı beni Aksatmadım makinadan sekmeyi Kendi iş yerimden yedim tekmeyi Geç öğrendim soysuzlukla ekmeyi Gülmedi kaderim ağlattı beni Kırk iki plakam Konya olunca Kırk üçünde tam belayı bulunca Ellisinde çırılçıplak kalınca Gülmedi kaderim ağlattı beni Ellidört de başa aklar düşünce Duygulanıp anıları deşince Sitemimi yazdım elli beşinde Gülmedi kaderim ağlattı beni Koparmadım köyüm ile bağımı Unutmadım bozkırımı dağımı Yaşamadım gençliğimi çağımı Gülmedi kaderim ağlattı beni Resul’um kendini sordu aradı Alamadı şu dünyadan muradı Madurluğu bir güzele yaradı Gülmedi kaderim ağlattı beni .....09.09.2020 Şiir:Resul Civcik - Ayrancı Karaman Fotoğraf:Muhammet Ali Civcik ................................................................................. An itibariyle Şiirimi Okuyup Anlayan Hisseden Dostlara Selâm olsun. |
kutlarım...kal esenlik içinde...