Bir Babanın Portresi
Değildi oğlum böyle eğri büğrü bir sırık;
Böyle mıymıntı, böyle pısırık, Sesi gür çıkan, Özgür bir adamdı baban. O, istemişse, Dururdu akan sular, Kesilirdi esen rüzgâr. Dik ve muktedir bir adamdı, Anlayacağın baban da bir zamanlar… Hani oğlum, Kibir sahibi, insanlar vardır, Hatır gönül tanımaz, Duvar gibi soğuk; Selamsız sabahsız yaşayan güya varsıl insanlar, Fakir olan onlardır asıl! Şükür, olmadım öyle biri; Ve yüzünden bin parça düşen, Kasvet yüklü biri de… Aksine içi dışı şen, Hoş sohbet, kafadar bir adamdı baban. Elin üç koyunu, beş keçisi onu etmezdi alakadar, Soğuklar üşütmez, korkutmazdı karanlıklar, Çünkü sıcacıktı yuvası, Güneşi vardı yanında düne kadar… Necip Zeybek[ kalin ] Bu şiir de "Yaşadığım Yer" gibi "Göç" şiirinden koparılmıştır. "Göç" Bizden önceki kuşağın yaşantısını, hayata bakışını ve ölüm ve sonrasıyla ilgili inancının anlatıldığı öyküsel bir şiir"dir.Uzun bir şiir olduğu için pek çok okuyucu sonuna kadar okuma sabrını gösteremez düşüncesine kapıldım ve ana metnin dışında bir kaç tane daha yeni metin oluşturarak her bölümü yeni bir şiir gibi farklı adlarla yayınlama kararı aldım. "Göç" şiirim bağımsız ve anaç şiir olarak sayfamda yerini koruyacaktır. |