Gün geçti...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın < Nabokov’un Konuş, Bellek isimli otobiyoğrafisi şu satırlarla başlar: ’’ Beşik büyük bir boşluğun üzerinde sallanırken sağduyum bana varoluşumuzun iki karanlık sonsuzluk arasındaki kısa ışık yarığı olduğunu söylüyor. İkisi de birbirinin aynı olmasına rağmen insan bir kural olarak doğum öncesi boşluğu, gitmekte olduğu boşluktan daha sakin bir şekilde karşılıyor (saatte dört bin beş yüz kalp atışıyla). ’’ > Güneşe bakmak - Ölümle yüzleşmek Irvin Yalom mor akasya kokusu boğarken günümü güneş yaralı, kaldırım kenarında... bir kedi miskin, bir duta konar sinek. tüm sesler yabancı! hüzün çöker yüzüme titrer dudağım, içim... soyunurum; pul pul... ışık içimde karanlık aynada, utanır kırmızı gözlerim ellerim... sonsuz boşlukla dolar geceme pencereler aralanır hafif bir rüzgarla çanlar dokunur yere, göğe perdeler... ; korunmasızım! annemin masalı dökülür dilimden; ölüm kimseye yakışmıyor bilirim, üç adımla aşılmış gençliğim yok artık şimdi de bitiyor ve ben, gidiyorum!... |