Halkını hakir görür milletine yabancı
Kendini “entel” sayar karanlığın aydını.
Ahdine sadık değil kâl-u belâ’dan beri
Verdiği sözden cayar karanlığın aydını.

Bu milleti boş sanma sizleri iyi tanır
Sen kendi küllüğünde ister ür ister anır
Rüyâda kâbus görse halkı da öyle sanır
Her şeyi tersten yoyar karanlığın aydını.(*)

Bülbülün mîzacı bu sitem edermiş güle
Ne olursun sen sen ol, gerçeği getir dile
Medeniyet adına moda silahı ile
Kadını, kızı soyar karanlığın aydını.

O kutsal değerlere çatmayınca duramaz
Uğramamış semtine; ne oruç ne de nama
Binmiş şeytan atına; Kitap, Sünnet tanımaz
Her an nefsine uyar karanlığın aydını.

Kıyam eylemek gerek ilçesiyle, iliyle
Yoksa bizi yok eder borasıyla, yeliyle
Yeter ki fırsat bulsun hem eliyle, diliyle
Her çeşit küfrü yayar karanlığın aydını…

24/06/’15
Hanifi KARA

(*) Yoymak: (mah.) Rüyâyı tâbir etmek, yormak