Çıkıp gökyüzünde sökün eyleyen
Şam’da kul Yusuf’u görmeye geldim
Eğildim turaba yüzümü sürdüm
Hakkın divanına durmaya geldim (Pir Sultan Abdal)



’’bir önceki an’da demiştim
varsa bir kalem ehl-i yazsın bunları’’


...




ezgisiz bir ağıt çarpar
yüzümün varoş çizgilerine..
kimyası bozulur adımlarımın
alnımda kahbe bir kurşun izi
suskun kalır tüm türküler
zifirinde zehir getirir her gece
gözlerim yangın..
gözlerim talan..
içimde bin keder
içimde bin hayal
içimde kıyametce dul bakış
can havliyle keser benliğimi
ayaklarım çoğalır uğultulu yalanlarla
tükenir anne avuntusu
sarar ateşi..

...

ali ekber çizgisinde feda
oldu benim babam
kardeşi mücteba
mızrak başında !
vefa sarayında !

babam dedimde ...
sadıktı abbas’ın kolu kadar
helaldi yoluna
su kadar azizdi..
öldüğünde görmüştüm yüzünü
kan kurumuştu babamın urbasında
sakallarında beyazlar
bin yıldızın ışıltısı kadar
nur katmıştı yüzüne..

bu yüzdendir her sabaha gürültülü başlamam
bu yüzdendir sabır derken eyyubce ağlamam

ondan sonra kaybettim tahammül mülkünü....

bir hançerden miras yaram
sızlatır sırtımı inceden inceye
cehennem ateşleri tutuşur içimde
zift rengi gözlerim..
annem öder benim diyetimi
bin çıban boy verir yüreğimde



kasvet doğurur güneş ellerime
can içre can pazarıdır aldığım nefes
el anlatır yitik hikayelerimi
kan ağlar annem gözlerimden
ne olur adımı söyleyin bana




hüzün coğrafyası yüreğim
acıyla muştulanır her halim
silüetsiz varlıklar geçer gözlerimden
akbabalar döner başucumda
ellerimle bağlarım kefen bağımı


kursağında yılan zehri
içinde şeytan piçi taşıyan
deccalin yoldaşı koyarlar adımı
kimse görmez üstümdeki
masumiyet gömleğini
canhıraş çığlıklarla uyanırım
nereye giydirsem merhamet yeleğini
uyku gelir aklıma
..
..

babam gelir
ölüm gelir...


’’sadıklar meydanlarda -vefa- için sus-adı
ta ki kıyamete kadar perde çekildi gözlerine..’’