‘’Ölümle konuşmaya başlamıştım
Ağaçlar avucumda dünya masalıydı
Çiçekler nasıl da sonsuzdular
Zaman bedenimde tozlanıyordu
Ara sokaklarda bulanık perdeler
Bir eski bahçede sedef düğmeler
Uykulardan kopuyordu yıllardır…’’
(Alıntı)

Yakamoz bir yalnızlığın çığlığıyım belki de
Sözcüklerin rastık çektiği mevsim kadar
Kibirli olsam keşke
Ve göz kırpan düşlere meyletsem
Günden çaldığım her hüzünde
Saklı doğamdan sarkıttığım iple
Sallandırdığım yüreğime
Diktiğim bir düğmeden de ayrı düşen bir iliğim ben.

Kurşun ağırlığında dünyanın malı
Hükümranı bunca gölgenin
Bir beyit kadar da kısadır çekilen hüznün reçetesi
Öğün atladığım renklerin dilinde
Bir izafi varlığım ki
Gölgeme minnet etmeden
Köşeme çekildiğim ömrün hücre hapsinde
Geçti yıllarım…

Mevsimleri kâh unutup kâh mimlediğim
Hoyrat fıtratlardan düşen payıma
Nice yeis ile körüklenen benliğim
Belki de ifrata kaçan yalnızlığın kırık tuşunda
Gezinen ellerim
Fildişi dokusunda bir duvar piyanosuna firar eden
Yüreğimden taşan
Notaların not düştüğü o arazi
Kum fırtınasında nasıl ki göz gözü görmeden
Biledi rotasını
Bir düşün de peyzajında
İmledi her türküyü düş perisi.

İnkârı güç kabulü güç her nefeste
Saklı tuttuğum en irisinden şiire
Geçirdiğim bir kılıf kadar beyaz ve sade
Olmaktan ötesi yoktu kaderimde.

Bir seferi ki renklerin her tonu
Bir seda ki ikilediği kadar göğün de resmettiği
Bulutlarda sakladım ben yasımı ve ümidi
Bilinmeze meylettim
Bilindik her duyguyu mademki yoktan var etti Rabbim…

Aşkı kasıtsız ve kayıtsız şerh düştüm ömre
Bir düşmediğim tuzak ki ne hikmetse
Rüyaların boyunduruğunda
Attığım o ilmek
Sıkı sıkı yapıştığım felek
Elbet boynumun da borcudur her nimet ve dilek.

Bir kardığım
Bir kandığım
Bir de hatmettiğim her özleme serili
Gönlümün de hutbesi
Sadık kaldığım kadar evrene
Devrilmedim de kolay kolay
Her endamlı yoklukta nasıl ki saklıydı gizem
Bir tebessüm daha tahayyül ettiğim
Andığım kadar yaşı ve yası minnetle…