Bir düşü ölümsüz kılabilirim belki de ölümsüzlüğümün bir düş olduğu gerçeği ile mat ederim yalnızlığı ve künyesinde insanlığın daha çok daha çok sevebilirim derken metazori bir rüzgâra tekabül ederim ve yeminimi yinelerim: daha çok sevmeliydim kendimi hem de istikrarla sökün eden iyi niyetimle şiar edindiğim insan sevgim ve mucidi olduğum gizin de tahayyülünde bir yarım ada olmanın ötesinde yarım kalmış hikâyelerimi de tamamlama zamanıdır hani, kim bilir…

Bir yangını ihbar etti matemim:
Gizinde ömrün,
Kürediğim her izlek
Kandığım her suret
Surelerde saklı benim hüviyetim
Suni olmayan sevgime binaen
Sözlendiğim kalem ve evren:
Belki de devşirme sevinçlerim,
Lakayt yeryüzünde
Adağım olsa olsa hüzün
Gönlün de kırık gönyesinde teşrif eden bir isyan:
Haşa, Rabbim haşa.

Yüzü suyuna hürmeten inancımın,
Devinen rüzgârla iştigal bir sonbahar yaprağıyım
İşin aslı:
Dalım da kefenidir niyazımın
Sürüklendiğim her ağaç dibi
Oysaki köklerime sadık ağacın ta kendisiyim.
Bir sütliman yürek ki özlemim
Bir de içine sığdığım kozam
İpek böceği olmama delalet
Günü birlik mutluluğum ve şiirlerim:
Sahibesi olduğum da milyonlarca yenilgi
Lakin lafta değil özde sevdiğim:
Ulaşabildiğim kimse…

Gönlün hüzün sarmalında da kocaman
Bir ayraç:
Kendine yenik ve küskün bir mizaç
Yeri geldi mi neşe ile kaynarken için için.
Mağlup gelmekle mağdur yüreğim
Aşka biat bir hikmetle devindiğim eksen
Elbet boyutsuzluğun da sihrine yenik düştüğüm
Latif bir çiçek
Dikenleri ile kendi yüreğini kanatan
Pembeden bir broş yakasında izleklerin.

Ben ki körelmeden gün
Yenik düştüğüm hüzün
Bazen kocaman bir gülümseme
Tabi olduğum kâinatta içimde çözülme
Dengim olsa olsa mealimde sürünen nice imge
Aşkın mizacına yatkın
Kimi zaman bayrağını özgürce dalgalandıran bir esir
Ki mukayyet olduğum kadar aklıma
Aklım da başımdan gitmiyor mu herkes gibi,
Ne zamanki yürek düşse aşka.

Latife yapmakta da yoktur üstüme
En çok kızdığım kendime
Ne zamanki çıkayım gökyüzüne
Şerit değiştiren ruhum
Elbet iştigal umut ve sevgiyle
Kürediğim aşkın da ilhamı
Kandığım rüzgârın tek mecrası
İçimden taşan İlahi Işığın güzergâhı
Ne de olsa buldum ben doğru yolu
Yana yakıla sevdiğim
Yarı yolda ne çok kaldığım
Düştüğüm yerden kalktığım elbet Allah’ın izniyle
Ben ki;
Bir sefil seyyah
Kinden kibirden uzak o mahlas
Elbet aşkın künyesinde atan yürekte saklı
Verilen hükmün de tesellisi:
En çok sevmekle iştigal
Ömür yettiği kadar salındığım şu rüzgârda
Uçtuğum tek minval
Elbet kaybolmaya çeyrek kala:
Doğarken gün ve umut bir avazda.