22 Mart Şiiri

Gün içinde gün.
Gece içinde gece.
Bir rüya gördüm,
Sen ve ben, içinde.
Yalnız biz vardık.
Kısacıktı.
Yaralıydık.
Uzaktık.
Garipti.
Fakat samimiydi.
Gerçekti.
Sıcaktı.
Yaşamaya değerdi.
Kehanetim olmuştun.
Seni bulmuştum.
Acılarım iskemle gibi dururken karşımda.
Sen çıkmıştın mutlu bir an gibi karşıma.
Bir çırpıda gelip, bir çırpıda gitmiştin.
Hiç rastlamadım sana,
Ve sana benzeyen hiçbir şeye.
Yada senin gibi kafiyeli bir kelâma.
Adında ne vardı bilmiyordum.
-Da bağlacı üzerinde durdum.
Deyimlerde olur sanırdım.
Derinlerde olduğunu anladım.
Her kelimeye bir ifade ekliyormuş meğer.
Seni bulunca anımsadım.
Yüreğin sıcacık bir şiiri anımsatıyordu.
Özlemek için, sevmek için, samimiyet bulmak için belki de.
Gelişin, bir ressamın tuvalında gizlenen resim gibiydi.
Baharda esen rüzgarın serinliği gibiydi.
Elbette ki yutkunamadığım bir sözcük gibiydi.
Sesin, hiç duymadığın hâlde ince bir sessizliğe gömülü çığlık gibiydi sanki.
Duymadım, duyamadım işte.
Sağır değildim ama yine de bağışla.
Mesafeleri aşmak bir atla.
Gelmek istemez miydim hiç doludizgin sana
Gözleri açık da kör olabiliyor insan.
Ne denir mavi göklere,
Karanlık gecenin mavi yıldızlarına.
Sen denir belki de, gelişinde aydınlanan bir sabaha.
Kısacık da olsa, tanıdım seni.
Ummadım başka baharlarda.
Demedim eyvallah gidişine.
Ben vedaları hiç sevmedim.
Bu yüzden veda etmedim.
Sözgelimi tutamaz zaman kimseyi.
Yada çözemez eskiden beri.
Şu küçücük kalpte, nice bir yer verdim sana.
Bir şiirde adın var, altı çizili bir hüzün.
Ama sen ne bazılarıydın, ne de başkaları..
Kimse bakamaz senin gibi, uzaklara..
Kimse gülemez senin gibi, bana.
Kimse sevemez seni, benim kadar güzel.
Çünkü ben seni kısacık bir zaman diliminde,
bütün hücrelerimle, uzaktan sevmiştim,
görmeden.