Sırf bunun için güzel akşam.
Ne kadar sağlam duruyorsa lügat de aşk.
Evet, aşk...
Bazen hiç bilmediğin bir insana.
Şiirlerde mantık aramayı kes.
Şu an burada boş yaptığımın ben de farkındayım.
Saçların için oturmuyorsam şu soğuk yerde vallahi namerdim.
Ellerimle cebelleşirken ben, sana yazmak kadar güzel bir eyleme girişiyorum farkına varmadan.
Ah bu farkına varamamak...
Aşk da böyle bir şey olsa gerek?

Bir devrimci edasıyla protesto ediyorum şiiri.
Dizelerden nasırlanmış omuzlarım.
Omuzlarım ki, bir ah çekerim...
Ben ki kitaplarla yüklenmiş bir merkebim dünyanın gözünde.
Süratle çözülüyor dizlerimin bağları ve kapanıyorum sana içerden kitlenmiş sürgülü kapılar gibi...
Bu bir şiirse, vallahi ben şair değilim...
Bağlaçlar bağlar mı bizi birbirimize?

Bunun için mi demiştim?
Evet, bunun için demiştim.
Yine de güzel akşam.
Yalnızım çünkü, bu adım benim.
Ve odamın sessizliğini bozmak ister akrep ve yelkovan.
Tik tak, tik tak, tik tak...
Beklemek güzel değilse duvarda asılı duran saat niçindir?
Niçin?

Belli ki sen de incinmiş bir kızsın.
Güllere hasret kalmışta olabilirsin.
Bu olabilir...
Evet, olabilir...
Saçların bunun için normal güzellikte çünkü.

Tak tak, tak tak, tak tak...
Kim o?
Ben Ömer!
Ömer kim?
Ben üzüntünün besmelesiyim.
Çilingir...
Benimle aralanır en açılmayan mutluluğun kapıları...
Bazen affın öncesi, pişmanlık, üzüntü diye vurulur kapılara adım.
Yani o şeytana boyun eğen aşk, hata, suç, günah, benim.
Umutsa, Allah’ın ta kendisi...

Ben işte!
Akşamın içinden infilak eden bir yalnızlık.
Avuçlarım kana bulaşmış.
Yani ihanete, aşka, ayrılığa.
Tenhada işlenen bir cinayetin kim vurduya gitmiş sokağında bir maktulüm.
Ben bu şiiri yazmakla sana aşktan müebbet giydirilmiş bir mahkumum.
Sana geldim...
Ölmedim, buradayım hala.
Gencim oysa yirmi üç yaşında.
Bu şiir beni yordu?
Çıkamıyorum...
Satırları boynumda.

Olsun diyorum...
Olsun, sırf bunun için de güzel akşam.
Çünkü yorgunum, anlatılacak şeyler var demek hala...