Aşk ve Hüzün
Ve ben, kapısını hüzne
açan kırgın bir Şairdim; Her kelimesinde aşkın ihanetlerine intihar süslü mısralar meyleten, Hırçın rüzgarın esen yellerine aldanmayıp, Günbatımının kızıllığına mazinin yanık türkülerini dillendiren, Oysa ertelenmiş sevda kırılganlıklarının ve unutulmuş yarınların toplamı değil miydi gönüllerimize huzur veren umut, Hep huzursuzluklarla ayağa kalkmayı öğretmedik mi yaralı yüreğimize, Gururuna yenik düşüp kalanını cehennemine sürüklerken, Kapağı hiç açılmamış biçare Şairin şiirinde gömdüklerimi yalnızlığa havale ediyordum , Kırık kalemlerde hep hatırlanan yitirilmiş sözcüklerini... (Değerli Şiirim Rose Soze’ye ithafen) |