Anılar gönlü onarmaya yetmiyor artık. Güz yaprakları misali sağa sola dağıldı her bir yanım. Maziden medet ummak yeniden yaşamaya kör olmakla eşdeğerdir nedense. Kor gibi yanan hevesimin merhamete ’seni hissetmek boynumun borcu’ demesinden daha da ağır bir bedelmiş gibi. Olsun, ben yandıkça kül ,sen kandıkça anladın ateşin düştüğü yeri yaktığını. Sana beddua edemem ama ahım kaldı gözyaşlarında. Gülüşünde acılarım kaldı her kahkaha tufanına kapıldığında. Ellerinde pansuman olmamış yaralarım kaldı, her ellerin kanadığında. Dizlerinde mecalim kaldı, her hayat merdiveninde düştüğünde. Dudaklarında nefesim kaldı, her haşin laflar altında ezildiğinde. Kalbinde vatanım kaldı, her mülteci gibi sınır dışı edildiğinde. Ömründe iyi ki’lerim kaldı, her kendine iyi bak deyip kelimelerle karanlığa mahpus bırakıldığında. Sende ben kaldı, her eksilen yalnızlığın kayıp yanlış sokaklarında. Sözlüğünde sevdam kaldı, her yol suratına çarpıldığında. Gidişinde huzurum kaldı, terk-i diyara bel bağladığında. Teninde sevgim kaldı, sonsuz aşk şiirinin misafir görünen satırlarında.