Yavaşça çürüyor ruhum ve bedenim hiçbir tepki veremiyor. Kanı çekilmiş gibi her bir hücremin ve zar zor kalbimin soluğu duyuluyor. Sahi, neydi bu drama hapsolan hissizlik volkanı? Rutubet kokuyor, dert ortağı sandığım duvarlarım. Her bir kelâmıma sağır taklidi yaparken. Bu bir kayboluş anı mıydı yoksa var olmanın verdiği acı bir sabır taşı duruşu muydu? Kestirmek güçtü lâkin tek duyumsayabildiğim bir boşluğa düştü hevesim ve bunu gün yüzüne çıkartacak kadar kaldı mı nefesim inanın bilemiyorum. Tavanlar suskun, odalar yalnızlık merasimine davet çıkartıyor, pencereler kirli, raflar tozlu, ömür yorgunluk abidesi, anılar silik ve benliğim hüzne müptela bir edayla yaşamaya güç bela çırpınmaya uğraşıyor. Kimliğime aşkın ayrılıktan kalma ahı kalmış (sinmiş) misali boğazım durmak bilmeyen bir hıçkırık ve yutkunamama gayesiyle zorlu bir savaşın eşiğinde adeta can çekişiyor. Sevdanın harbi çetin olur tadı kâh tozlu kâh ekşi kâh acı kâh tatlı..