“-senin Şaban Emminin “yeğe şişek” gibi
bizim de bi “yeğe goyunumuz” varıdı “Haylaz”
durdan çüşden annamaz
aksinin, aykırının öğnde ğedeni
benim de getdi-getdi zamannarım, o zaman
“deli ğoyun” da goyun hani goş gibi, yaman
emme illem “haylaz”ıdı! nerde bi nakıslık varısa
nerde bi “goruma bekçisi” tığlayıp duruyosa
sevmediğim namerd olasıca adamın birinin
hiş çobannık etmemiş, sonradan görmenin
zıyanının gıranından geçiyosam, yeğe! haylaz!
o dakka, derağap“dur-mur” demeye ğalmaz
bodoslamadan zıyana dalmışdır anında
olamaz “deli goyun” dan başgası asla..
nayeti mal bu ne annar senin ziyanını
dutmanın imkanı yok ı-ı
bizim “haylaz”ı
..

“kişle”sen, “heyle”sen “ı ıhh” sen ne dersen de!
dinnemez, “bana mı(sı)n demezdi valla-billa
ötekinner gibi “gerisin geri” sürüye deği(l) de
dediğin gibi “nakısına” “burnunun do(ğ)rusuna
yallah, dikile ğalır ziyanın ortasına
“haylaz” deli ğoyun “pırıkır geder” ho yanna
sen ona ğetsen, geri ğalan sürüyü ehmal gerek
de(ye)cem buna da “ayrı çoban ilazım” demek
öyle ya gari? valla bek zıddıma gederdi
“haylaz da değil de bek,
bayaa bildiğin “deli”
..

senin hesap bi ğün bu; depemin tasını atdırtdı
gözünün yaşına bakmadım endirdim kımçıyı
“yermin yememin”, “yermin yememin”
elimin-erdiği yerde, neresine ğeli(r)se vurdum
ondan sonura “haylaz” deyelek ba(ğı)rdım mı?
“tun tun yiter” gederdi zavallı.. valla!
“ağzı var dili yok, nayet Allahın bi mahlığı”
sonuratdan sonuraya bek pişmen oldum
emme ne fayda..
..
sanı(r)sın benden sinnenirdi eve ğeldik miydi
bu benden ıralaşcan derkene var ya
guzusunu bulamaz, sapıdır gederdi
anasını bulamayan öteki ğuzuları
ön ayaklarından dutar sallarsın da
“do goyun”, “garağöz”, “çomak” deye
anasını ünnedin miydi mi?
goyun yanık yanık meleyelek ğeliler alıllar ya!
bu! asla ve kat’a
..

ağşam eneze ğuzuyu eliğinen galdırı
“deli ğoyun, haylaaz” deye ça(ğı)rısın
bu seğidelek ğeli(r) emme ı-ıı
beş adım galalak duru(r)-bekler
gözüyün içine içine bakar vazgeçer
ona doğru eletsem zavallı gorkar,
yes eder nakısına, ötelere gaçar
ötekinner gibi altına da ataman
yere ğorun zabını mezburen
eneze ğuzu deben düş nece sonura
“deli ğoyun”un sesine varır..
anasının biciğine saldırır,
deli ğoyun neçeden sonura alır
bu sefte de anasının südü enmez, ememez
enezenin dizinin dermanı yetmez
eneze aş(ç) galır
..

nece sonura, bizim çocuklar fehmettti de
“yanık guzu”yu eline alır en öğnde bekleridi
deli ğoyuna “haylaz” deye ünnerler
eneze ğuzu anasının peşinde dört döner
emme deli ğoyun sovuk duru(r)du..
gatliken emdirmedi ğetdi kendi guzusunu
bi ğün bakdık eneze ğuzu ölmüş galmış
çatlayo, ğuzusunun başından getmeyo gatli
emme “geden getdi..”

anası mındar ölen emlik-günsüz bi guzu varıdı
haylazın ölen eneze ğuzunun derisini
bu öğsüz, günsüz emlik ğuzuya keydirdik,
“haylaz”ın yanna elettik gıçını yalatdık..
haylazın biciğini öğsüze verdik
emme ı-ıh, bi türlü enmedi deli ğoyunun südü
nelikler etdik.. neler neler yedirdik
bobam gahırlandı “sen hurdan bi ğet” dedi
ben de çekince ğetdim mardım gayfaya öte
deli ğoyun neçe sonura “al”mış günsüzü
aldı emme..?
..

ağşamları eve gelirkene senin “haylaz”
kimseyi dakmaz, hiş bişiyi umursamaz
hepisinden önüş seğidelek eve ğelişi
bizim çocuklar da öğsüzü gollayınca
o’nun “o” emlik guzuya can havliynen seğidişi
hele de yanık öğsüz guzunun o guyruk sallayışı
“Haylaz”ın yanık guzuyu sahaplanışı,
aralarındahı m(uh)abbeti gör bi
yahay bişi(y)di..
..

ertesi sene topal gasap gurbannık alıyomuş
bizim deli ğoyun “Haylaz”ı verividik getdi
o “emlik” guzu, o “yanık eneze” guzu
gayat gözel bi körpe toklu oldu
bana ğalısa ötekinnerden fersah fersah eleri
emme anasının adı ona meres galdı
haylaz kelemesine tanış ya “Haylaz Toklu”
taha “hay” demeden yanımda bitiviri
neyye?... an başlarını gollarkana
ekinerin içinden yolduğum cığcıklarınan
gatır düğmeleriynen, acımıklarınan
hu elleriminen beslerdim onu
ondan ötürü bek ele ğeliridi,
hiç ziyana sünmez, dayıma yanıbaşımdadır
emme hani ben yayıl demeden yayılmaz,
ye, iş demeden yemez, işmez
ayrı bi Allah vereseği
ta öyle yani!

ben de Allah var; günboyu olanı biteni,
havadisleri ona annadıverin
yavıklımınan olan düşlerimi
asıl yavıklıma deyemediklerimi ona derin,
baya bildiğin yarennig ederdik
görsen kırk yıllık epap gibiydik
biziki de “goyun gözlüydü” ondan belki
sürüdekinner gibi yönü öte gedeyin de
horada yayılayın, sulanayın dese
el yayılır; o beni dinnerdi
geçi gibi gurnadan ya da elimden içerdi
eve ğelidi gapıyı açık buldu muydu
depemde beklerdi
“hadi ğedelim goyunnarı güdelim” der gibi
bi ğören ossa beni sapıtdı sanırdı..
“Haylaz Toklu”.., “Haylaz Goç” oldu!
hemi de goşların hası..
..

DEVAM EDECEK