Eski bir şehir yangınında kaldı kalbim benim
Gözümü açtığımda
sen yoktun


Kabul ediyorum
Yokluğun adresi sana çıksın
Yeter ki
yıkılanı
Ve kaybedeni sen olma bu şehrin

senin
Aynı göz yaşına sığınmaya yüklediğin şu anlam denizi
genzimi yakıyor

Aynı kentin yabancıları gibi
savruluyoruz
Başkalarına inat


Aynı yolu yürümek üstüne
Bin şiir okudum ben

Ayağının parmaklarını çok seviyor oluşum
bundandır belki de



Yalnızlığın
içimde kat ettiği şu yol
Bitecek gibi değil
beceriksiz bir işçiyim ben
kendi mesaisinde
senin için kaybolan


Saydım
Tek tek okudum hepsini
İrili ufaklıydı yazdıkların


El sallıyorlardı
Bir odanın
Son penceresinden bana

Belli ki
Değişmiyor hiç bir şey

zamanla acıya düşüyor şiir
öncekiler gibi kendi ipini çekiyor


O gün
O son cümleyi duymasaydım eğer
Kuşkusuz
Yeniden yazabilirdim şiirin tarihçesini

Ve ben
Bu yazdıklarımdan
Kendisiyle barışık
Mutlu bir orman çıkarabilirdim


Orman örtüyor ağacı
Yazık
Sen göremiyorsun
Ağacı kök besliyor

şimdi
büyük bir boşluktan aşağıya düşüyor söz

Dedim ya
Önce şiir biter
Sonra yol