zarfına inanmayan bir mektuptum ben aslında
pulsuz bir dilekçeydim
ipsiz bir uçurtmaya özenen

hiç okunmamış olmakla
hiç gönderilmemiş olmak arasında gidip gelen
gül kokulu bir mektuptum

beni gör isterdim
acılı bir şarkının satır aralarında
Yedinci senfoninin tam ortasında
Bir bıçak izi var
Sen de duyuyor musun

ey saçımın perçeminden düşen
hüzzam damlası
şimdi bil isterdim
olmayışımın sebebini
ama başkasında kendini bulmak gibi
kocaman bir yalana
inanmak istemektir bazen yaşamak


ki ben
yokluğun
ki ben
gereksiz anlam yüklemelerin
ki ben
devrik cümlelerin
bil ki
ta kendisiyim

gelincik tarlalarında koşmaktı
çocukluğumun en güzel yanı
yazık ki
bir gelinciğe göre
kısa sürüyor her iklim

hangi sevgi
bir gelinciğin ömründen uzun olabilir ki
o gün düşüp
alnımdan boynuma damlayan
kandan sebep sanıyordum
boynumun kokusunu
ki ben
annemden çaldığımı sanmıştım hep bunu
o kokunun canımı bu denli yakacağını
yüreğimin iklimi kuruduğunda öğrendim

çünkü
bir yalana ait olmak kadar yeğnidir
bir kokuya sığınmak
o kokudan iğrenmek kadar
o kokuya yakın olmak istemek
ve yenik düşmek
ince bir baş ağrısına

yazık ki
her yere taşıyorum seni ben
yenilmem bu yüzden belki de
bunu
dizlerimin kanamasından öğreniyorum her defasında
rüzgarlara koynumu kapatmam bu yüzden
Şiire kaçmak istemem bu yüzden

varsın
alev alsın ellerimle kocaman bir orman
kuşlar
börtü
böcek
evsiz kalsın
gök yüzü çatırdasın
yazılsın bir kenara
bu şiirden seni çıkarınca
sadece ben kalıyorum geriye
ikinin biri kalıyor yani
yangınlar kalıyor
yıkımlar
bir de gelincik tarlası