Kanatları yorulunca, ölür kuşlar
Tanrım, biraz bekle iki kurabiyem kaldı. ..



I
Tanıdık bir uyku kalmamış etrafımda
Hepsi öylece geçip gidiyor.
El sallıyor, ıslık çalıyorum nafile , kaldım bi başına
Sanki bugün doğum gününmüş de bi ben unutmuşum gibi bakma bana
Gözlerin leke yapıyor ruhuma.
Sen inanmazsın da şimdi geceye ne de aya
Açtım kumbaramı son defa işte. Bu da senin için olsun.
Kaç cümle çıkacak bilmiyorum, ertelenmiş kaç dua.



II
Bu küllüğe alışamadım , yeni bişey sevmem pek ,bilmezsin.
Daha bir sürü şey sevmem belki de, bilmiyorum.
Hiç sormadım kendime.
Benim demeye de alışamadım hiç bir şeye mesela, o yüzden hep koltukların kenarına oturuyormuşum, öyle dedi doktor.
Benim neyim var, bi ara sorayım kendime unutmazsam.



III
Umuda benzer bişey geçti önümden, yada öyle sandım.
Az önce bi yere yazmışlardı -umut şimdi bir Körün parmak uçları kadar karanlık ve kimsesiz.
Okumadan geçmiştim aslında. Zaten ben yazılanları okumayı da bıraktım.
Okunacak şeyleri yazmayı da...
-Geliyorum
Kurabiyelerim bitti tanrım!