Her cümlenin sonu biraz tutuk.
Gün doğmadan, güneşi batırıyorsun.
Gönül bir şey duymak ister, söz duruk.
Neden yutkundun? Sende mi tükeniyorsun?

Sevmek, güvenmek, sevda zor iştir.
Yürekten geçmiyorsa yüreğini değiştir!
Susuyorsa bu enkaz herşeyini vermiştir!
Sen değiştin... Ne bekliyorsun?

Gönül dün gibi seni tanıdığı yaşında.
Bir fark yok ne sırrında ne sırdaşında.
Böyle söz vermedik biz bu işin başında.
Ben aynı yerdeyim! Sen gidiyorsun.

Kâh susar dilim, sohbet dilenmez!
Kahrolur cevap vermez, bilenmez...
Güven beklemez, kimseye güvenmez!
Neden küstün! Neyi söyleyemiyorsun?

Gül koklamak istersin dikenler elinde.
Yürek ne feryat eder ne de bedelinde.
Bir sabr-ı var elbet gençliğininde.
Kin kustun! Neyi öteliyorsun?

Örse konulup dövülmez, değil demir?
Saygı ne mecburiyettir ne de emir...
Seven yürek Bağdat’tan gelir.
Çabuk yoruldun... Sen vazgeçiyorsun!

Burhan SEVİMLİGİL