Sarsaydı göğsünün beyazına, varolmaya çekinen bir sırrı
Zahmetsizce yaşamanın ürpertileriyle yanaşsaydı,
nefesin en küçük birimine
Tekinsiz tuluat doğsaydı zerrelerimizden
Şimdi, aşkın klişe özgürlüğünü tutan
Duvarları tek tek ezberinde tutan dimağa saplanır gelecek
Yeniden kendin olabilmenin kodesinde
geçen süreler
Yol boyunca kendimi düşündüm
Göğsümün siyahına karışan gizi
Kırılan ışığın çıldırtıcı tayfları var
Ağaçların ördüğü gölge kesifliği bir yandan
Müptela ve meskan bağımlısı
Bir ben, bir o, bir belirsizlik
Küçük harfleri avcuyla kavrayan yalnızlar var
Evren,
Evren kendini, kendinden doğurana kadar sevişti kendiyle
Şu amansız monarşi...
Her gün ısrar eden sakal büyümesi
Onca şey arasında

Düşerken sadeleşen her şey gibi keskin
İki kıyısında
Sağın ve sol yanının