‘’Karanlık şiir; akşamların birbirine benzemesinden
karanlık çağ; aşkların birbirine benzemesinden
karanlık mektup; sözlerin birbirine benzemesinde.’’ (H.E)

Meczup bir simsar adeta aşkın yenik kalmışlığı
Yitim de bir muhtıra
Göğün kompartımanlarında tıklım tıklım imgeler
Karaya çalan yüzünde göğün
Kaç öğünse posta kuşlarının telaşı.

İzini sürüyorum mevsimin…
İzini sürüyorum zalimin
Ne de olsa metruk düşler yolluyor zihnime.
Ah’ların yitimine vakıf olsam keşke
Bir de insanların gerçek yüzlerine aşina.

Sevebildiğim kadar insandım…
Atalarımdan miras:
Anamla babamla sırdaş bir kıble
İçimdeki zafiyet
Gökdelenler yıkarken bulutları
Kümelendikçe mevsim
Niyetlendikçe nefis
Nefes almayı unuttuğum her şiir vakti.

İçimdeki tebessüm yansırken şiire
Ve kanıksadığım kadar hayatı
Kabul görmeyi dileyip de
Kaldığım sınıfta hayat okulunda
Ben ki bir melun yürek
Ismarlamadığım kadar çiçek düştü hücreme
Rabbimle baş başa her şiir vakti.

Ah, bir de bilsem ne zaman kılacaklarını
Cenaze namazımı.
Avluda bir meczup;
Zikri de fikri de mutluluk
Zanların koyu gölgesi düşerken beyaz tenime
Neyimle muhalifim de gördüğüm düşler
İlla ki mi gerçek gözünde insanların?

Ben maviyi ütülerken
Kalan kat izi:
Ah, güzel Rabbim!
Ah, can yurdum, memleketim…
Sevinip de ç/ağladığım her vakit
İçimdeki dehliz…
Sanrılar konup da başıma
Sözcüklerim kopar gelir derinlerden
Dalga dalga coştuğum
Bir han kapısında uyukladığım
Bir şer vakti hayra yorduğum
Hayır, demektense çekip gittiğim imge imge.


Dostlardan inciler...

bir yalnızlığın acıdır türküsü
söylenirse dertli dertli
kim bilir gelip geçeni
öldürüyor bu giden gurbet treni..

umutlar yürekte yanıyor
kader yolları bağlıyor
sözlerin kulağımda çınlıyor
kim bilir garip gideni..

bak gözlerin derin ışığından
görürsen yürekleri sabır dilinden
çıkma güzellik yerinden
kopma yaratanın ipinden
kim bilir içinde hayır nedir...

Teşekkürler, kıymetli Ahmet Kara Hocam.