Lâyık olsaydı şayet ümmeti El Emîn’e
Ne zaafa düşerdi, ne zillet elemine...
.
Bir kalem ki, hiç sancı çekmemiş O nur için
Nereden bilebilsin; "paye" ne?, onur niçin?
Niçin, yadıyla yanar, sızlar serde genizler
Niçin, hasretle kanar, küle döner benizler
Niçin, edeb-i kelam, selâm, salât O’nadır
Niçin, onca ihtiram, hem iltifat O’nadır
Ve niçin ümmetini yormaz iken onca şer
Bir yetim gördüğünde boyunlar yana düşer...
...
Ey şemse uzanırken toprağa düşen elem!
Duygudaşım... sırdaşım... ufkuma ruşen kalem!
İşte vadettiğim gün, beklediğin o saat
Duygularıma ram ol, mürekkebini ç/ağlat!
Anlat Hayy’ı ve Berr’i! Fânî kim, kabir nedir?
Bir inci gibi nâdir Leyle-i Kadir nedir?
Madem ki daha kudsî, bin aydan daha efdal
Yalvarırım ayrılma; bu gece yanımda kal!
Kirpiğimi zorlarken nedamet nişanesi
Ne mazeret dinlerim, ne ilham bahanesi
Mağfiret murâdıyla arşa çıkarken âhım
Tövbelerle yıkansın ilâhî secdeğâhım...
Taşsın yine sel olup gözyaşlarım ucundan
Ab ı hayat iksiri içelim avucundan
Kemal-i tazim ile hislerimi kitab et!
A’sarın dimağına hitabetini tâb et!
Zor geldikçe mücrime yalın gerçeği ikrar
Hem Sıratı hatırlat, hem kabri... tekrar tekrar!
Kurutmadan aşk odum mürekkebin nemini
Nakşeyle izanlara o/nurun önemini!
Varsın nice Nemrutlar güneşime üflesin
Mucize uman varsa; aldırma sen... beklesin
Veyl edip, inayeti kendinden itenlere
Göster ayan ayeti "Gül"ü incitenlere...
Bir Gül ki; mürebbibi, hidayet Kitabının
Bir Gül ki; muhatabı, "Habîbim" hitabının
Bir Gül ki, çehresi şen; açken bazen kendisi
Lokmasını bölüşen; Ümmetin Efendisi!
O’ydu ab-ı Kevser’i Sahara’da vahânın
O’ydu sırrına mazhar Sidretü’l Müntehâ’nın
Canlara candan öte, hicrandaki yastır O
Şefkate, merhamete, dostluğa kıyastır O
Aksini söylese de hergün haddini aşan
Sonsuz nâra yaklaşır O/nurdan uzaklaşan
Dense de bu/har diner, bu aşk-ı nebî yiter
Söndü dendiği anda bağrımı yarman yeter.
Arındır küllerinden; az eşele... eş hele!
Bir aşk ki en derinden; söner mi bu meşale!
İftiharımdır deyip uğrunda zahmet, çile
Arz eyle selâmımı; hem layık-ı veçhile
Doldur ilham tasını sînemde gözelerden
Bir naat sun Resûl’e en nezih dizelerden
Ab-ı revan’dan hisse sana da kısmet olsun
Kondurduğun her buse inciye nisbet olsun
Bâd ı saba üflerken huşuyla hû sesini
Kansın çorak gönüller, hissedip su sesini
Vuslat için ümmeti gün sayarken sinlere
Karışsın Fatiha’lar binlerce Yasin’lere...
Hakkını öyle ver ki muhabbetin, vefanın
Aşkına delil olsun Muhammed Mustafa’nın
Müşahede ederek ruhumun rüyetini
Nakşeyle afakıma nurlu silüetini
Can vermeden muradım takvimlerin elinde
Katedelim çağları bir zaman tünelinde
Dönüşü olmasa da... değil mi ki sebep yâr
Sürükle umudumu ardında diyar diyar
Zaman denen mefhumu çıkararak aradan
Varalım Medine’ye, başlayarak Hira’dan
Titrerken dudaklarım, dualarım ıslansın
Hasretimin incisi ummanla kıyaslansın
Giydirip her hecene libasını hayânın
Misafiri et beni Hatem-ül Enbiya’nın
Sükût-u hayâlimde her zârım kârım olsun
Andığında adımı, o an baharım olsun
Renk katsın mucizeler gönlümün tuvaline
Gıpta etsin melekler bu mücrimin hâline
Muradımı arz ile Resûl’üme; izinle
Tanıştır dostlarıyla, Sahabe-i Güzin’le
Semânın sînesine yine Bilal seslensin
Ruhum vecde gelerek uçmaya heveslensin
Yakışmaz deyip artık karanlık asumana
Çekilsin tüm bulutlar uzakta bir limana
Aczimi idrak ile, bırak hep lâl olayım
Rahmet-i Rahmân ile hemdem, hemhâl olayım
Akrebin kıskacında kapı çalarken firak
Ecelin kollarına usulca beni bırak...
.
Ey sevgili kalemim...kadim dostum... sırdaşım!
Artık sana emanet duygularım... göz yaşım...
Kolay değil, bilirim; göstersen de itina
Ne mümkün lâyıkıyla O Nûr’u medh-ü sena
Şayet acze düşer de tükenirse takatin
Nevme sirayet etsin ahdine sadakatin
Aynı ilâhi aşkla uğrayıp düşlerime
Mihman eyle Resûl’ü mavi gülüşlerime
Madem ki gamlı gülzâr rayihasından yoksun
Hiç olmazsa bir gecem asr-ı saadet koksun...
.
Bir naat yazmak gerek! Maksat olmalı hasıl
Bir naat yazmak gerek... bir başka; ama nasıl?

Mecit Aktürk