Kurudu sevdanın gazel bağları,
Büktü boynun güller, henüz dermeden.
Eridi ömrümün güzel çağları,
Aktı zalim yıllar, haber vermeden.

Yordu beni hayat, kalmadı derman,
Kalkmaz oldu kollar, sevip sarmadan.
Darda koyup heyhat, kestiler ferman,
İnfaz etti kullar, sebep sormadan.

Kalem sustu, kâğıt küstü, saz düştü,
Kepti bakır teller, mızrap vurmadan.
Alem şaştı, ağıt esti, köz düştü,
Koptu gözden seller, coştu durmadan.

Ne baharım belli, ne yaz, ne kışım,
Döktü hazin yeller, keyif sürmeden.
Ne ahirim belli, ne düz, yokuşum,
Çöktü uzun yollar, yâre varmadan.

Anka Kuşu gibi havalanmıştım,
Uçtu koyu küller, hayal kurmadan.
Sanki huşu üzre yuvalanmıştım,
Kaçtı iyi haller, fazla sürmeden.

Umutlar azaldı, döndü seraba,
Yaktı kızgın çöller, suya ermeden.
Kan dutlar ezildi, yaprak harabe,
Yıktı azgın filler, koza örmeden.

Hicran ile sardım, onmaz yaramı,
Soktu çıyan diller, bir dost görmeden.
İlden ile sordum dönmez yârimi,
Baktı bön bön eller, bir post sermeden.

Yâr yokken, her şey boş, ne yararı var?
Olsa çil çil pullar, köşkler sırmadan.
Bir gelse, her şey hoş, biter ah-u zar,
Çalsa çın çın ziller, kabre girmeden.

30.05.2019
Muhittin Alaca