GÜN GÜNEŞE DEĞMEDEN



Bilirim ki
Sonuncu yolculuktu bu
Bir nefes daha çektim sensiz
Bir sigara daha yaktım duman duman
Uykular mı kaçıyordu kahrımdan?
Gecenin şerrine takılmışım gibi
Biraz biraz gidiyorum galiba
Azar azar işitiyorum şehrin sesini
Siliniyor muydu ayak izleri?
Ve günlerden ertesi miydi?
Ne kadar yakın, ne kadar çabuk
Ayrılıkla dolu gözlerinden
Sen kaldın, ben gittim
Sessizce.



Ruhum acıyla harman şimdi
Yaman bir kenti bıraktım geriye
Olur da bir gün özlediğinde
İlk güne dair her şey
Fotoğraflarımdaki o
Mavi gözlerimde.



Yavaşça duvara yaslanıyorum
Alışmaya çalışıyorum
Sırtımda buz gibi nefesin
Isınmaya duruyorum
Ve güneş
Doğudan batıyor yine.



Beyhude caddelerim var
İsli gökyüzü kadar kurak
Bir söylenti var ancak
Çöllerin adı geziyor dillerde
İzlerimi sürüyorlar şimdi
Saplanıyorum yeryüzüne
Yer yer bataklık niyetine
Yalnızım gibi sanki
Bakıyorum ki yalnızım
Sildiriyorum her şeyi.



Hızlıca hayaller kuruyor
Hızlıca uyanıyorum
Uykular harammış gibi
Üstüme kalıyor gözlerin
Akılma geliyor da sözlerin
Yine ihanetlerdeyim
Bir depremle sirkeleniyor
Bir rüzgarla savruluyorum
Ve suyla yıkanıp
Seni
Ellerimle örtüyorum.



Biz selamsız daha iyi
Ve daha anlamlı kalırız
En azından tertemiz
Uzaktan daha kolay her şey
Mesela unutması, kaybolması
Yok olması kadar anlamlı
Kalması kadar zor
Gitmesi gibi sessiz

Ben mutlu
Sen çaresiz



Sebepsizce sevmiştim seni
Geceden sabaha varmadan
Koşulsuzca gittim gizlice
Gün güneşe değmeden
Bıraktım ellerini
Sessizce.

.
.
.


GÜN GÜNEŞE DEĞMEDEN
Mert Zafer Cansever
(Mawish Şiirleri)